Ironiczna w swej słodkości nieświadomość realiów. Mrugam raz. Mrugam drugi raz. Głupia rzęsa, pogięło ją i teraz mi wpada bezczelnie do oka. Jeszcze mi żyłki popękają. Pomijając dyskomfort związany z okiem, jest mi dobrze. Tylko tak...antygrawitacyjnie? Kurnia, ja wiszę! Do góry nogami na dodatek! Nawet nie do góry nogami, tylko nogą. Jedną.
Spójrzmy...coś łańcuchowatego unieruchamia mi kostkę i utrzymuje w powietrzu. Dziwne uczucie, zwłaszcza, że noga jest głupiutko wykręcona. Nie ma instynktu samozachowawczego żeby się wyprostować, czy coś? Ręce także obciąża mi coś metalowego. Ekhem.
Niestety mam kości w karku i nie mogę się dostatecznie wygiąć, żeby zobaczyć co jest pode mną. Wiszę tak sobie dłuższy czas, nawet bym się pohuśtał, ale mam wrażenie że kręgi by ździebko tego nie wytrzymały. Jeszcze raz spoglądam na góry i zauważam kruchą biedronkę łażącą mi po gaciach. Nawet ładna jest - ma szczupłe nogi.
Nagle ogromne drzwi rozwierają się z głośnym trzaskiem. Słońce wpada i oświetla całą halę, jego promienie załamują się na porozrzucanych odłamkach szkła i bezceremonialnie walą mnie po oczach. Musi minąć dłuższa chwila żebym zobaczył ciemny zarys postaci na neonowym tle świata zewnętrznego. Temperatura się wyrównuje, niemiłosierne gorąco liże mi ciało. Niewinne drobinki kurzu unoszą sie w powietrzu. Coś drepcze i postać znika z pola widzenia. Jakiś łoskot, jakiś huk i pisk nienaoliwionych kółek. Następuje szybki ruch, którego na dobrą sprawę mogłem nie zauważyć. Po sekundzie wszystko jest po staremu. Przyglądam się uważniej i dostrzegam cieniuchną linię, która oznacza, że tafla przedmiotu jest szeroka w drugą stronę. Ciekawe zjawisko, swoją drogą. Zawsze byłem masochistą i teraz zastanawiam się czy owa linia jest jedną wielką żyletką, czy zwykłym złudzeniem optycznym, lub włosem, który zaraz zniknie ... Rozlega się pikanie, które zagłusza i tak już ledwo słyszalne kroki. Po jakimś kwadransie postanawiam zignorować ten denerwujący odgłos i zatracam się zupełnie w reakcjach mojego ciała. W brzuchu mi burczy, oko mi łzawi i czuję się rozciągany. Jak tak dalej pójdzie...szkoda gadać, doprawdy.
Dość tego dobrego. Naziewałem się, nawyginałem, nakurwiłem, a to pikanie nie znika.
Jestem sam. Kompletnie sam. I to bardzo emowsko brzmi. Chociaż...
- Cześć, siostro. - Czy jak człowiek mówi do biedronki to jest z nim naprawdę źle? - Wiesz, już od kilku godzin nie otworzyłem do nikogo ust. Irving jestem. A ty?
Może zacznijmy jeszcze raz.
- Cześć Mariola, co słychać? - Czy jak człowiek nadaje biedronce imię swojej byłej to jest z nim naprawdę źle? - Irving jestem i mam szesnaście lat. A ty?
Łe, nie. Zacznijmy raz jeszcze.
- Cześć Mariola. Staro wyglądasz jak na osiemnastolatkę.- Pogięło mnie?- Irving jestem. Szesnastoletni szpecjalista od pytań retorycznych.. A ty, jaka jesteś?
Czy ja zawsze muszę wszystko spieprzyć?
- Cześć osiemnastoletnia Mariolu. Bycie wrednym nie jest takie złe. Chociaż - głowy nie dam...



Ale jak widać dać musiałem.